Voor dit jaar zijn de Oscars weer uitgereikt. Veel verwachte onverwachte winnaars. Avatar niet, The Hurt Locker wel. Eigenlijk zoals het elk jaar gaat. In eigen land was de Zilveren Harp een opvallende vakprijs waarbij Gerard Joling met de eer streek. Hoewel het hem niet gegund werd door Eric van Tijn. En afgelopen week zijn de Lampen van de ADCN vastgesteld.
Erkenning van een vakjury is voor vakmensen het hoogst haalbare. En zoals bij alle wedstrijden een bron van geluk en ergernis. De vraag is elke keer weer, is het een rationele afweging langs vooraf bepaalde parameters waarop beslist wordt welke inzending het meest tot voorbeeld van het vak dient ? Of is het een emotioneel casino van de ego’s ? Waarbij het recht van de sterkste geldt ? Die vraag zal elk jurylid verschillend beantwoorden en daarom komen we er waarschijnlijk nooit uit.
Wat blijft is die onweerstaanbare glans van de erkenning waar elk prijzenfestijn zijn bestaansrecht aan ontleend. En ongeacht de motivatie, diegene die met de prijs in de hand het feestgedruis betreedt, voelt zich voor even de koning van het vak. En terecht want we leven in een wereld van presteren en vergeten maar al te vaak om ook af een toe eens een complimentje uit te delen. Je kunt stellen dat van de genomineerden uiteindelijk de meeste teleurgesteld zullen zijn. Maar de overwinning smaakt juist daardoor zoet als suiker.
Eerbied en respect voor de juryleden, want die doen het nooit goed. Behalve dan dat ze inmiddels een reputatie hebben die ze boven de partijen plaatst. En dat is dan weer een eer op zich. Als we geen mensen meer als jury zouden wensen verliest het ook zijn menselijkheid en emotie. Dan is geen enkele prijs meer de moeite waard.
Dus laten we eerlijk zijn, ook al zet Avatar 200 miljoen om, de Oscar is voor Kathryn Bigelow voor The Hurt Locker toch wel erg lekker en egostrelend. En daar doe je het voor.
Ype Jorna
Geen opmerkingen:
Een reactie posten